Czy 5 zł to aż taki majątek?

Pewnego letniego dnia, podczas przerwy w chodzeniu po sklepach wybrałam się z koleżanką do McDonalda. Siedząc i zajadając się fast foodami, podszedł do nas pewien starszy mężczyzna. Początkowo byłyśmy nieco zdezorientowane. Usłyszałyśmy miłe "smacznego", po czym starszy Pan grzecznie zapytał, czy kupimy mu frytki. Bez dłuższego zastanowienia ruszyłam w stronę kasy. W międzyczasie zapytałam, cz może być coś innego. Mężczyzna od razu przytaknął, zajął wolne miejsce i czekał na posiłek. Po otrzymaniu jedzenia szczerze podziękował i poszedł w swoją stronę.

Owy człowiek bardzo mną poruszył. Mimo, iż widziałam go pierwszy raz w życiu, w pewien sposób spotkanie z nim wpłynęło na mnie. Zmęczony, smutny i zapłakany (?) mężczyzna prosił tylko o jedzenie. Jego oczy kryły jednak pewną historię.

Ta sytuacja różniła się od typowego żebractwa. Jako jeden z niewielu prosił o jedzenie, a nie o pieniądze. Wiem, że na ulicach zdarzają się takie przypadki, lecz nadal jestem zawiedziona zachowaniem innych. Już nie chodzi o samo zebranie, lecz podejście do tego tematu z innej perspektywy.

Wiele osób ignoruje takie osoby, nie zwracając na nie najmniejszej uwagi. Mężczyzna podchodzi, pyta, a dana grupa zajęta jest wyłącznie sobą. Skoro prosi, to pójdzie dalej i znajdzie, prawda? Te 5 czy 10 zł to majątek, na który ciężko zapracowaliśmy. Nie biorą pod uwagę tego, że sami mogli znaleźć się w podobnej sytuacji. Głodni, wyczerpani, bez pieniędzy.

Strasznie nie podoba mi się znieczulica niektórych ludzi. Mimo, iż nie robią krzywdy fizycznie komuś, nie próbują pomóc potrzebującym. Ludzi szukających jedzenia nie widzą, zbiórki na ratowanie życia ignorują, a sami kupują sobie coraz to nowsze gadżety. Skoro widzisz, że możesz pomóc, dlaczego tego nie robisz? Czy Twoje życie na tym ucierpi? Czyż nie lepiej cieszyć się szczerym uśmiechem potrzebującego, niż gadżetem z najwyższej półki?

#Carolina